Jawel, voor diegenen die het nog niet zouden weten: Robert is de zoon van de voor velen van ons legendarische Kevin Coyne en jawel, ook hij zit in de muziekwereld. Meer zelfs: hij is met deze plaat, als ik dat goed natel, al zijn vijfde werkstuk toe: in 2010 was er “Woodland Conspiracy”, waarna hij drie platen maakte met gewezen CAN-drummer Jaki Liebezeit. Die overleed twee jaar geleden, zodat Robert voor het vervolg van zijn muzikale avonturen op zichzelf aangewezen is, alhoewel…er is echtgenote Wendy, die op twee tracks vocale bijstand komt verlenen en er is drummer Werner Steinhauser, die overal klappen komt uitdelen. Die Werner was destijds de muzikant met de langste staat van dienst bij papa Kevin.

In die zin is deze plaat een beetje te bekijken en beluisteren als een sleutelplaat: aan de ene kant wordt er teruggekeken naar de periode “Liebezeit”, een muzikant van de generatie van papa en anderzijds wordt een nieuwe periode ingeluid, de periode “Steinhauser”, die tegelijk een formeel opnemen van de erfenis van papa inhoudt. Wil dat nu zeggen dat je de stijl van vader en zoon gelijklopend kunt noemen? Bijlange niet: waar Kevin zich vaak bediende van het rockidioom-met-blues-invloeden, zit Robert veeleer in de straat waar een J.J. Cale en Nick Drake zich ophielden.

Hij maakt dus zachte, bij momenten zelfs bijna poppy muziekjes, gedreven door een in loops opgenomen gitaar, die deels als ritmepatroon geldt en waar overheen Robert achteloos likjes erg subtiel gitaarspel uitstrooit. Dromerige overpeinzingen zijn de kern van deze plaat, die heel fraai aftrapt met het net-niet-vrolijk klinkende “I Am The Sun”, een beetje verrassend gevolgd door “Bonus Track”, een verschijnsel dat zich meestal aan het eind van een plaat bevindt, maar hier allesbehalve op een restje lijkt: een intro van ruim een minuut lang maakt plaats voor een intrigerende zangpartij, ondersteund door knappe akoestische loops. “Secret Messages” klinkt een beetje als de synthese van die eerste twee songs en overtuigt daarom ietsje minder, terwijl “Consider the Cod” en “Julia” wordt een ander segment aangeboord: het poëtische type, waarin de overigens heel wendbare stem van Robert vrijuit kan uitwaaieren en in duel gaan met de gitaarfrasen. “Hound of Fate” is weer meer uptempo en heeft een hele mooie baslijn, die gehanteerd wordt als een soort tweede stem voor de echte zang.

Voor de titelsong gaat het tempo weer serieus naar beneden en wordt er weer meer gedroomd dan gezongen, al gaat uiteindelijk de toetsenpartij met de meeste aandacht lopen. “Arty Farty” kon bij mij maar weinig losmaken en “True For You” lijkt niet echt goed te weten welke richting het uit wil, wat bij “Not Good Enough” duidelijk wel het geval is. Al met al een beetje een twijfelgeval dus, deze plaat: een paar erg sterke nummers, maar sneller dan mij lief is, gaat de te sobere aanpak een beetje wringen, zodat de echte kwaliteit van de songs bij momenten wat ondergesneeuwd raakt en da’s best jammer. Slecht is deze plaat allerminst, maar ze overtuigt lang niet overal.

(Dani Heyvaert)